حمایت نه، فرصت های برابر می خواهیم

به گزارش وبلاگ افراگرافیک، این یادداشت را در شرایطی می نویسم که حدود نیم میلیون نفر از هموطنانی که دارای محدودیت های پایدار بینایی هستند مانند بسیاری از آحاد جامعه متحمل آثار ثانویه تحریم های تحمیلی و فشارهای اقتصادی ناشی از آن و نیز پیامدهای ایام کرونا هستند که چالش های مضاعف در برابر آنها قرار داده است.

حمایت نه، فرصت های برابر می خواهیم

با وجود این شهفرایندان نابینا و کم بینا بهعنوان تحصیلکرده ترین گروه دارای معلولیت کشور که مؤید آن هزاران فرد دارای مدارک عالی تحصیلی و شاغل در پست های معتبر مدیریتی، هیأت های علمی، وکالت و مشاوره در شاخه های مختلف روانشناسی است، دارای انتظاراتی بحق و متناسب با توانمندی ها و سطح دانش خود بالاتر از مطالبات رفاهی و اقتصادی هستند. این گروه به طور اختصار آنچه انتظار دارند فرصت های برابر در عرصه های گوناگون مشارکت است. نان نمی خواهند، فرصت نان آوری می خواهند. به تعبیر عوام دستگیری نمی خواهند، باز گذاشتن دست شان را برای ساختن آینده خود و کمک به ساختن جامعه می خواهند. به عبارت دیگر بزرگ ترین چالش فراروی نابینایان و کم بینایان فراهم آوردن بستر لازم جهت استیفای حقوق این شهفرایندان به جای سخن گفتن از شناسایی حقوق آنهاست.

مصداق شاخص این بحث رویه های استخدامی است. همان طور که پیشتر آمد نابینایان به یمن تحصیلات خود بیشترین واجدین شرایط در میان افراد معلول در کنار افراد دارای محدودیت های حرکتی برای شرکت در آزمون های استخدامی دولت و احراز پست های دولتی هستند.

وجود سهمیه 3درصد استخدامی برای افراد معلول نیز ظرفیتی است مضاعف برای برخورداری نابینایان و کم بینایان از استخدام های دولتی، اما متأسفانه بررسی فرایند این استخدام ها در سال های اخیر مبین سدهای آشکار و پنهان برای جذب این افراد است. مثلاً آموزش و پرورش به شکل های مختلف از جذب نابینایان و کم بینایان برای پست های آموزشی در نظام آموزش عادی کشور خودداری کرده و جذب نابینایان را در این پست ها فقط به آموزش و پرورش استثنایی احاله داده است که عملاً موجب محرومیت بسکمک از نابینایان کامیاب در آزمون های علمی استخدامی از جذب در این دستگاه دولتی که از قضا بیشترین ظرفیت استخدامی را به خود اختصاص داده است، شده که این محرومیت مبنای بسکمک از پیگیری های حقوقی و اداری تشکل های نابینایان در سال های اخیر بوده است. اما سد واقعی در برابر به کارگیری توانمندی های علمی نابینایان تعصبات و پیشداوری های نهادینه شده در ذه ن ها مبنی بر اغراق در تأثیر محدودکننده نابینایی بر عملکرد اجتماعی این گروه است.

ردپای این تعصب را نزد کارفرمایان بخش خصوصی نیز می توان یافت. به همین دلیل مانند کشورهای پیروز در کارآفرینی برای افراد معلول، وجود تشکیلات حمایت شغلی برای افراد معلول از جمله نابینایان در کشور ما نیز امری ضروری است. وجود نوعی مددکاری شغلی از کاریابی گرفته تا حمایت های تثبیت شغلی شامل توجیه کارفرمایان، ارائه پشتیبانی های فنی و مهارتی به افراد معلول متناسب با مشاغل شان.

فرایند بسیار کند ایمن سازی معابر شهری برای تردد شهفرایندان نابینایان علیرغم دستورات اکید ستادهای مناسب سازی و صرف هزاران میلیارد تومان در عرصه عمران و آبادانی شهری همچنان از مهم ترین مصادیق ناامنی روانی برای مشارکت اجتماعی افراد آسیب دیده بینایی است.

عدم دسترسی به خدمات توانبخشی به دلیل تعطیلی بخش عمده ای از مراکز دولتی و عدم جایگزینی با خدمات توانبخشی بخش خصوصی از مهم ترین چالش های افراد نابینا و کم بینا است.

به راستی شهفرایندان نابینا و کم بینایان بویژه زنان و بچه ها و عمدتاً ساکنین شهرستان ها و روستاها چگونه می توانند نیازهای خود را در عرصه توانبخشی مانند فراگیری مهارت های تحرک و جهت یابی، مهارت های مدیریت زندگی مستقل فردی، مهارت های کار با فناوری های اطلاعاتی و سایر مهارت های پایه ای مورد تقاضایشان را رفع کنند.

در عرصه آموزشی نیز چالش ها همان محرومیت از برخورداری برابر از فرصت ها و امکانات است. منطقی و پذیرفتنی نیست عدم دسترسی دانش آموزان نابینا با مهم ترین بستر نرم افزاری آموزش از راه دور آموزش و پرورش یعنی نرم افزار شاد که معنای ساده آن یعنی محرومیت مضاعف دانش آموزان نابینا از آموزش در ایام کروناست. دانشجویان و اساتید نابینا نیز با مشکل مشابهی در مراکز آموزش عالی روبه رو هستند. این مسائل افزون بر کمبودهای موجود در نظام آموزش عالی از جمله عدم پرداخت به موقع شهریه دانشجویان نابینا، عدم حمایت های لازم وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در امر خطیر دسترسی دانشجویان نابینا به منابع آموزشی دسترس پذیر فناوری های کمک آموزشی مورد نیاز و ساماندهی برگزاری امتحانات این دانشجویان و انجام امور پژوهشی آنان است.

در سال های اخیر بسیار از این مسائل نوشته ایم. اما انتظار محوری در این امر که تضمین کننده شکل گیری فرایند بی بازگشت حل این مسائل است، تدوین و اجرای برنامه عملیاتی بهزیستی افراد معلول در همه عرصه ها از سوی سازمان های اصلی متولی و ورود نهادهای نظارتی بر حسن اجرای قوانین مانند مجلس شورای اسلامی و نهاد تازه تأسیس کمیته نظارت بر اجرای قانون حمایت از حقوق معلولان است که می توانند با ایجاد فرایند گزارش گیری مستمر از اقدامات همه دستگاه ها در زمینه تحقق حقوق شهفرایندان معلول از جمله نابینایان و کم بینایان به حل زیرساختی مسائل این گروه جان تازه ای بدمند؛ فرایندی که با حل ملموس مسائل به جامعه معلولان کشور امید روزافزون به کاهش مسائل را تزریق کنند.

*مدیر مسئول روزنامه ایران سپید

منبع: ایران

منبع: خبرگزاری پانا

به "حمایت نه، فرصت های برابر می خواهیم" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "حمایت نه، فرصت های برابر می خواهیم"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید