9 قدم برداشتم، دخترانم زیر آوار متروپل ماندند - وبلاگ افراگرافیک

به گزارش وبلاگ افراگرافیک، یک قدم، دو قدم و درنهایت 9 قدم از دخترانش دور شد. از آن بستنی فروشی معروف فاصله گرفت. نگاهش به روبه رو بود. همان ساختمان پزشکی کنار متروپل؛ داشت از در آنجا وارد ساختمان می شد. هنوز قدم نهم را برنداشته بود که ناگهان همه چیز نابود شد.

به گزارش شهروند، صدای وحشتناک، لرزش زمین، خاک و آوار آنجا را پر کرد. چند ثانیه بیشتر طول نکشید که زمین و آسمان در نظرش یکی شد. تا چشم کار می کرد آوار بود. زمین زیر پایش لرزید. صدای هیاهو و فریاد درهم تنیده بود. مردم وحشت زده به این سو و آن سو می رفتند. فریاد می زدند. جیغ می کشیدند. اشک می ریختند.

او، اما در میان این همه هیاهو چشم انداخت تا بستنی فروشی را پیدا کند. می خواست ببیند دخترانش روی آن میز نشسته اند و دارند هویج بستنی خود را می خورند. چشم می انداخت و به آن سوی آوار نگاه می کرد.

می خواست ملیکا و میترا را ببیند و خیالش راحت گردد. بعد در پی دختر جاری اش برود و او را بیاورد و همگی با هم به خانه بروند. اما نه خبری از بستنی فروشی بود، نه از دخترانش؛ مگر می گردد در عرض چند ثانیه صورت های زیبا، تنهای سالم، آن مغازه تازه افتتاح شده، پسر بامزه بستنی فروش که از آن ها سفارش گرفت، همگی زیر آن همه خاک و آهن دفن شده باشند.

ناگهان به خودش آمد. هیچ خبری از آن ساختمان نوساز نبود. نمی توانست قدم از قدم بردارد. جهان برایش تمام شده بود. آخرین تصویر دخترانش را در فکر مرور کرد. آن خنده ها، آن ذوق و شوق برای خوردن بستنی و خرید هایی که نموده بودند.

در آن گرمای خردادماهی بچه ها درست دست گذاشتند روی آن بستنی فروشی معروف؛ بستنی فروشی جلیلیان؛ آنجا را برای خوردن آبمیوه و بستنی انتخاب کردند. همان دختران 11 و 14 ساله ای که با اصرار مادرشان را راضی کردند همراه شان به دندانپزشکی بروند. بعد از آنجا هم سرگرمی و گردش نمایند.

اما حالا مادر مانده و دختر 10 ساله جاری اش؛ ناگهان یادش آمد. در میان آن همهمه و شلوغی وارد ساختمان شد. به او اجازه ورود نمی دادند، ولی به هر جان کندنی بود، وارد شد. دختر جاری اش را از دندانپزشکی برداشت و بیرون آمد. اما حالا باید به آن دختر بگوید که مادرش زیر این همه آوار دفن شده است.

به سوی مرگ

مادر ملیکا و میترا، همان دو خواهری که در متروپل آبادان دفن شدند، روایت دردناکی از مرگ دخترانش بازگو کرد:

چرا آن روز به آن ساختمان رفتید؟

همه چیز اتفاقی شد. انگار همه چیز دست به دست هم دادند تا دختران و جاری ام درست در همان ثانیه، آنجا در بستنی فروشی باشند. ماجرا از این قرار بود که جاری ام آمد و گفت که فردا دخترش وقت دندانپزشکی دارد. درست همان ساختمان پزشکی کنار متروپل؛ قرار شد با هم برویم. اما لحظه آخر وقتی داشتم آماده می شدم، ملیکا و میترا هم اصرار کردند که همراه مان بیایند. گفتند حوصله شان در خانه سر رفته و می خواهند یک دوری در خیابان بزنند. هرچه به آن ها گفتم که ما فقط می خواهیم به دندانپزشکی برویم و زود برمی گردیم، فایده ای نداشت. اصرار کردند. درنهایت من هم قبول کردم. از طرفی پسر 4 ساله ام محمدمهدی هم اصرار کرد که همراه مان بیاید. درنهایت شوهرم با خودرو ما را به آنجا برد.

یعنی همگی با هم به دندانپزشکی رفتید؟

جاری ام خیلی نمی توانست خوب فارسی صحبت کند. برای همین بیشتر جا هایی که می رفت من هم همراهش می رفتم. در واقع وقت دندانپزشکی دخترش برای روز پنجشنبه بود. اما منشی یکشنبه با آن ها تماس می گیرد و درست ظهر روز دوشنبه به او وقت می دهد. جاری ام هم پیش من آمد و گفت که با هم برویم.

وقتی به آنجا رفتید چه اتفاقی افتاد؟

ما همگی بالا رفتیم. از آنجایی که مطب شلوغ بود، دکتر دختر جاری ام را داخل اتاق برد. منشی هم از همه ما خواست که بیرون برویم و تا کار مریض تمام نشده برنگردیم. حدودا یک ساعت کار داشت. وقتی دیدیم زمان زیادی است، چهار نفری بیرون آمدیم. ملیکا و میترا اصرار کردند که به خرید برویم. در همان خیابان امیری کلی گشت زدیم و مغازه ها را دیدیم.

شوهر و پسرتان کجا بودند؟

شوهرم و محمدمهدی داخل ماشین ماندند. بعد از اینکه کارمان طول کشید، شوهرم تماس گرفت و گفت که هوا خیلی گرم است و آن ها به خانه برمی گردند.

چطور شد که به بستنی فروشی رفتید؟

بعد از کلی خرید و گشت زنی، می خواستیم دوباره به مطب برگردیم، ولی ملیکا و میترا گفتند مامان ما تشنه ایم. ترو خدا بیا آبمیوه بخوریم. آن همه آبمیوه فروشی در آنجا وجود داشت، نمی دانم چرا درست دست گذاشتند روی همان آبمیوه فروشی معروف.

وقتی به آبمیوه فروشی رفتید، خانواده جلیلیان را هم دیدید؟

بله. درست یادم می آید که پسر کوچک شان آمد و از ما سفارش گرفت. به من می گفت خاله؛ خیلی شیرین زبان و مودب بود. همگی آب هویج بستنی سفارش دادیم. ملیکا و میترا خیلی مسرور بودند. می خواستیم بخوریم که از مطب با جاری ام تماس گرفتند و گفتند که کار دخترش تمام شده؛ همگی بلند شدیم. اما من گفتم شما همین جا بشینید بستنی تان را بخورید، من خودم میر وم و او را به اینجا می آورم.

بعد چه شد؟

از جایم بلند شدم و از بستنی فروشی بیرون آمدم. آخرین تصویر از دخترهایم را دیدم. یک قدم، دو قدم و درنهایت قدم نهم را برداشتم، ناگهان زمین لرزید. برگشتم. تا چشم کار می کرد آوار بود. باورم نمی شد که دخترهایم زیر آوار باشند. از میان جمعیت و آن همه سنگ و کلوخ در پی بستنی فروشی می گشتم. می خواستم خیالم راحت گردد که آن ها سالم اند، ولی چیزی ندیدم. مدتی بهت زده بودم. تا اینکه در آن شلوغی و فریاد مردم، یاد دختر جاری ام افتادم. بلافاصله خواستم وارد ساختمان شوم، ولی به من اجازه ندادند. با این حال، هر جور بود پله ها را بالا رفتم. دختر جاری ام را برداشتم و به پایین برگشتم. با شوهرم تماس گرفتم و تازه آن موقع بود که فهمیدم دخترهایم زیر آوار هستند.

از کسی شکایتی دارید؟

از چه کسی شکایت کنیم. زندگی ما تمام شده؛ دیگر چه فایده ای دارد. هنوز هم باورم نمی گردد. من تنها چند قدم با دخترهایم فاصله داشتم. تنها چند قدم تا مرگ؛ ای کاش من هم آنجا می ماندم. زندگی ما نابود شده؛ پسرم افسرده شده. مرتب نام ملیکا را می آورد. با او خیلی جور بود. سعی کردیم برایش شرح بدهیم که او دیگر نیست، ولی فایده ای ندارد. می گوید یا به آن ها بگو برگردند یا مرا پیش آن ها ببر.

هر بار سر مزارش می رویم خاک ها را کنار می زند و می گوید میترا اینجا نمی تواند بخوابد. خودمان هم که حال مان روزبه روز بدتر می گردد. خانواده جاری ام همینطورند. جاری ام سه دختر و یک پسر چهار ماهه داشت. حالا همگی بی مادر شده اند. مرتب به این فکر می کنم که دخترهایم چطور مردند. عذاب کشیدند یا همان لحظه اول جان باخته اند. کاش همان لحظه جان شان را از دست داده باشند. کاش زجر نکشیده باشند. این فکر ها ما را نابود نموده است.