از بیماری دانگ چه می دانید؟ - وبلاگ افراگرافیک

به گزارش وبلاگ افراگرافیک، پشه آئدس که این روزها در استان هرمزگان باعث نگرانی هایی شده است، ناقل بیماری های زیکا، تب دانگ و چیکون گونیا است که با توجه به افزایش تجارت و توسعه تردد به کشورهای آندمیک در دنیا، انتقال این پشه به کشورمان اتفاق افتاده است. یکی از بیماری هایی که با گزش پشه آئدس آلوده به ویروس در انسان ها دیده می گردد، دانگ است.

به گزارش وبلاگ افراگرافیک، بیماری دانگ در سال 2012 به عنوان مهمترین بیماری ویروسی که به وسیله بندپایان انتقال می یابد محسوب شده و تبدیل به یکی از عمده ترین مسائل بهداشتی در منطقه ها گرمسیری و نیمه گرمسیری دنیا شده است. این بیماری به عنوان یکی از اولویت های سازمان دنیای بهداشت در بحث پیشگیری و کنترل بیماری ها از سال 1993 نهاده شد.

بیماری دانگ چگونه بوجود می آید؟

بیماری دانگ به وسیله پشه ها منتشر می شود که این پشه ها در نزدیکی محل زندگی انسان رشد می نمایند. هنگامی که یک پشه، فردی آلوده به ویروس مولد بیماری دانگ را نیش می زند، ویروس وارد بدن پشه می گردد. سپس هنگامی که پشه آلوده فرد دیگری را نیش می زند، ویروس وارد جریان خون آن فرد می گردد.

پس از ابتلا به بیماری دانگ، ایمنی بوجود می آید؟

چهار نوع ویروس مولد بیماری دانگ است. پس از اینکه شما از بیماری دانگ رهایی یافتید، شما دارای ایمنی نسبت به آن نوع ویروس هستید که شما را آلوده نموده است، اما نه به سه نوع دیگر از ویروس های مولد بیماری دانگ. اگر شما برای بار دوم، سوم یا چهارم آلوده شوید، خطر ابتلا به فرم شدید بیماری دانگ و بعلاوه تب خونریزی دهنده دانگ، به طور حتم افزایش می یابد.

فاکتورهای خطر در ابتلا به بیماری دانگ چیست؟

فاکتورهایی که خطر ابتلای شما به این بیماری را افزایش می دهند عبارت اند از:

سفر به منطقه ها گرمسیری، یا زندگی در منطقه ها گرمسیری و نیمه گرمسیری، خطر ابتلا به ویروس که باعث ایجاد بیماری دانگ می گردد را در شما افزایش می دهد. منطقه ها ویژه ای که در معرض خطر هستند شامل آسیای جنوب شرقی، جزایر اقیانوس آرام غرب، آمریکای لاتین و کارائیب هستند.

علائم ابتلا به بیماری دانگ چیست؟

بسیاری از افراد به ویژه بچه ها و نوجوانان، ممکن است هیچ علائم یا نشانه هایی را در طی یک فرم خفیف بیماری دانگ تجربه ننمایند. هنگامی که علائم رخ می دهد، معمولاً 4 تا 7 روز پس از اینکه شما به وسیله یک پشه آلوده می شوید، علائم آغاز می گردد. بیماری دانگ باعث بروز تب بالای 40 درجه سلسیوس و حداقل دو مورد از علائم زیر می گردد:

- سردرد

- درد عضله، استخوان و درد مفصلی

- حالت تهوع

- استفراغ

- درد پشت چشم ها

- تورم غدد لنفاوی

- راش

بعد از چه مدتی بهبودی حاصل می گردد؟

بیشتر افراد مبتلا به این بیماری طی یک هفته یا بیشتر بهبود می یابند. در برخی موارد، علائم بدتر می شوند و می توانند منجر به علائم تهدیدنماینده زندگی شوند. تعداد سلول های تشکیل دهنده لخته (پلاکت ها) در جریان خون شما کاهش می یابد. این امر می تواند در اثر نوع شدید بیماری دانگ، تب خونریزی دهنده دانگ، یا سندرم شوک دانگ باشد. علائم و نشانه های تب خونریزی دهنده دانگ یا فرم شدید بیماری دانگ که یک اورژانس پزشکی و تهدیدنماینده زندگی است، شامل درد شدید شکمی، استفراغ مکرر، خونریزی از لثه یا بینی، وجود خون در ادرار، مدفوع یا استفراغ، خونریزی زیرپوستی که ممکن است مانند کبودشدن به نظر برسد، تنفس سخت یا سریع، پوست سرد یا مرطوب، شوک، خستگی، تحریک پذیری یا بی حوصلگی است.

عوارض ناشی از ابتلا به این بیماری چیست؟

اگر دچار فرم شدید بیماری بیماری دانگ شدید، این امر می تواند به ریه ها، کبد یا قلب آسیب برساند. فشارخون می تواند افزایش یابد و باعث شوک و در برخی موارد مرگ در فرد مبتلای به این بیماری گردد.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر اخیراً در یک منطقه بوده اید که در آن بیماری دانگ بروز پیدا نموده است و شما علائم اورژانسی مثل درد شدید شکمی، استفراغ، مشکل در تنفس یا خونریزی به وسیله بینی، لثه ها، استفراغ یا مدفوع شدید، با فوریت های پزشکی تماس بگیرید یا به نزدیک ترین بیمارستان و بخش اورژانس آن بروید. اگر دچار تب و یا علائم فرم خفیف تر بیماری بیماری دانگ شدید، به پزشک مراجعه کنید.

تشخیص بیماری دانگ به چه روشی است؟

تشخیص بیماری دانگ ممکن است سخت باشد، زیرا علائم و نشانه های ابتلای به آن می تواند به آسانی با سایر بیماری هایی مثل مالاریا، لپتوسپیروز و تب تیفوئیدی اشتباه گرفته گردد. پزشک شما احتمالا در خصوص سوابق پزشکی و مسافرت شما سؤال خواهد نمود. اطمینان حاصل کنید که سفرهای بین المللی را به طور دقیق برای پزشک توصیف کنید، از جمله کشورهایی که سفر داشته اید و تاریخ مسافرت شما و نیز هر تماسی که ممکن است با پشه ها داشته باشید به پزشک اطلاع دهید. برخی نتایج آزمایشگاهی می توانند شواهد مربوط به ویروس های دانگ را شناسایی نمایند، اما نتایج آزمایش معمولا دیرتر از زمانی حاصل می شوند که احتیاج به تصمیم گیری های مستقیم درمانی است.

روش های پیشگیری از بیماری دانگ چیست؟

کنترل جمعیت پشه و جلوگیری از مواجهه با ناقل بیماری در جمعیت در معرض خطر انسانی بخش مهمی از اقدامات پیشگیرانه است؛ بنابراین در حال حاضر، اگر شما در حال زندگی کردن یا مسافرت در ناحیه ای هستید که بیماری دانگ در آنجا شایع است، برترین راه برای جلوگیری از ابتلای به این بیماری این است که از مواجهه پشه هایی که این بیماری را منتقل می نمایند با توجه به دستورالعمل موجود مبارزه با پشه های ناقل این بیماری، خودداری کنید.

- اقامت در مسکنی که دارای تهویه مطبوع هستند: پشه هایی که ویروس های عامل بیماری دانگ را حمل می نمایند تا غروب از نظر گزش بسیار فعال هستند اما در شب نیز می توانند گزش را انجام دهند.

- لباس های محافظ را بپوشید: هنگامی که شما به منطقه ها آلوده به پشه می روید، پوشیدن یک پیراهن آستین بلند، شلوار بلند، جوراب و کفش برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری مؤثر است.

- استفاده از مواد دور نماینده پشه: مواد دافع حشرات مانند پرمترین را می توان به لباس، کفش، وسیله کمپینگ و یا تخت خود اسپری کرد. شما بعلاوه می توانید لباس های آغشته شده به پرمترین را بهره ببرید. برای پوست خود، یک دافع حاوی حداقل 10 درصد غلظت DEET بهره ببرید.

- زیستگاه پشه را کنترل کنید: پشه هایی که ویروس دانگ را حمل می نمایند معمولا در اطراف خانه ها زندگی می نمایند و در آب های راکد و در وسایلی مانند تایرهای استفاده شده اتومبیل ها را برای تخم گذاشتن مورداستفاده قرار می دهند. شما می توانید جمعیت های پشه را با از بین بردن زیستگاه هایی که تخم گذاری می نمایند، کنترل کنید. حداقل یک بار در هفته، ظروف که دارای آب راکد هستند، خالی و تمیز کنید، مانند ظروف کاشت گیاهان، ظروف مورد استفاده برای آب حیوانات و گلدان های گل دار و مخازن آب راکد را تمیز نگه دارید.

درمان بیماری دانگ به چه روشی است؟

بنابر اعلام مرکز مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت، درمان خاصی برای بیماری دانگ وجود ندارد. پزشک شما ممکن است توصیه کند که میزان زیادی مایعات بنوشید تا از کمبود آب ناشی از استفراغ و تب بالا در شما جلوگیری به عمل آید. در حینی که از بیماری دانگ رنج می برید، به علائم و نشانه های کم آبی توجه کنید. در صورتی که هر یک از موارد زیر را دارید، با پزشک خود تماس بگیرید:

- کاهش ادرار

- کمی میزان یا عدم وجود اشک در چشم

- خشک شدن دهان یا لب ها

- عصبانیت یا سردرگمی و گیجی

- سردی یا مرطوب بودن اندام های بدن