کرونا شرایط آشفته هنری خراسان رضوی را آشکار کرد - وبلاگ افراگرافیک

به گزارش وبلاگ افراگرافیک، خبرنگاران/خراسان رضوی یک هنرمند تئاتر گفت: تئاتر در خراسان رضوی اصلاً حرفه ای نیست که کرونا بخواهد تاثیری روی ساختار آن بگذارد، و تنها فایده کرونا برای ما این بود که پرده از نابسامانی های هنری در سطح استان و کشور برداشت.

امین رضایی در گفت وگو با وبلاگ افراگرافیک با اشاره به دشواری های انجام کار تئاتر در سال گذشته به دلیل شیوع ویروس کرونا، اظهار کرد: اگر از نظر ساختاری به قضیه نگاه کنیم، هیچ اتفاق خاصی رخ نداده است؛ چراکه تئاتر در خراسان اصلاً حرفه ای نیست که چیزی بخواهد روی آن تأثیر بگذارد.

وی با گلایه از بی توجهی بعضی مسئولان به مطالبات هنرمندان در سال گذشته، ادامه داد: ما در تمام این سال ها منتظر بودیم تا سیستم فرهنگی کشور به ما روی خوش نشان دهد، اما در این شرایطی که به وجود آمد متوجه شدیم که این اتفاق قرار نیست رخ بدهد. به عنوان مثال در سالی که خیلی آسیب دیدیم و به حمایت دولت احتیاج داشتیم، این اتفاق نیفتاد. با این حال حتی بیانیه هایی صادر شد، اما نه تنها نتیجه ای در بر نداشت، بلکه هیچ کدام از مسئولان حتی واکنشی به این اعتراضات نشان ندادند.

این هنرمند تئاتر با بیان این که معتقدم بازگشایی سالن های سینما و تئاتر اقدامی برای خاموش کردن اعتراض هنرمندان بود، توضیح داد: ما درک می کنیم که کشور به علت تحریم های همه جانبه در شرایط اقتصادی نامناسبی واقع شده است و تخصیص بودجه به تئاتر کار مسئله ای است، اما با این وجود هم می توانیم گفتمان داشته باشیم؛ چراکه وقتی گروهی از افراد مطالبه ای دارند، حتماً قرار نیست که شما مطالبه آن ها را انجام دهید، بلکه می توانید فقط با آن ها گفت وگو کنید و این چیزی است که ما از مجلس و وزارت ارشاد انتظار داشتیم.

رضایی با اشاره به فعالیت های هنری خود در سال 1399، اعلام کرد: من کوشش خودم را کردم و در این راستا نه تنها از ما حمایت نشد، بلکه کارشکنی هایی هم وجود داشت. با این حال در ابتدا فکر می کردم این کارشکنی ها برخاسته از مسائلی با شخص یا ایدئولوژی های خاص است، اما این روزها متوجه شده ام که دلیل کارشکنی ها این است که فرهنگ، هنرهای هفت گانه و به طور خاص هنر تئاتر برای مسئولان استان خراسان رضوی هیچ اهمیتی ندارد. در چنین شرایطی گاهی اوقات به شهرم افتخار می کنم که با وجود این همه کم لطفی، باز هم مردم هنر را تنها نگذاشته اند و از آن استقبال می نمایند.

وی با گلایه از شرایط نامعین انجمن هنرهای نمایشی استان و در دسترس نبودن سالن اصلی تئاتر شهر مشهد، اعلام کرد: وقتی شما چنین فضا و پتانسیلی دارید و از آن استفاده نمی کنید، یعنی آن مسئله برای شما اهمیتی ندارد. در چنین شرایطی می توانم بگویم این شرایط، ناشی از سوء مدیریت است و اگر مدیریت صحیحی وجود داشت، این شرایط نه تنها آسیب زننده نبود، بلکه می توانست موجب درآمدزایی هم شود.

این کارگردان تئاتر با بیان این که کرونا شرایط 10 ساله تئاتر مشهد را به صورت فشرده نمایان کرد، ادامه داد: در سال های دبیرستان، به ما می گفتند که وقتی عظیم شوید، مدیران این کشور خواهید بود و در حال حاضر سوال من این است که اگر من جوان با این شرایط روحی و روانی حاکم بر جامعه، روزی مدیر یک مجموعه باشم، چه خواهد شد؟ به این دلیل که من آموزش ندیده ام، مدیریت نشده ام و حال خوبی ندارم. در چنین شرایطی واضح است که نسلی که این شرایط را تجربه نموده، اصلاً نمی تواند مدیر خوبی در جامعه باشد؛ چراکه در حال حاضر هیچ بذری جز بذر ناامیدی نمی توانیم بکاریم که بعدها برداشت کنیم.

وی با اشاره به شرایط متفاوت جشنواره فیلم فجر در سال گذشته، گفت: دلیل کار نکردن تعدادی از کارگردان های عظیم کشور، این است که اکرانی برای فیلم وجود ندارد و ساخت فیلم در چنین شرایطی، هیچ گونه توجیه اقتصادی ندارد. علاوه بر این، سامانه هایی مثل فیلیمو و نماوا به ساختار هنر ما لطمه می زنند و بدنه سینما را نابود می نمایند. در همین زمان می بینیم که فیلم های جشنواره فجر، برای اولین بار به جای سینما در تلویزیون پخش می شوند و این اتفاق وحشتناکی است.

رضایی ضمن اشاره به سیستم طبقه بندی شده شبکه های کابلی در سایر کشورهای جهان، اعلام کرد: در حال حاضر حدود 50 سریال نمایش خانگی در کشور در حال فراوری است و متأسفانه این رقم بسیار بالایی است. با این حال در همه جای جهان، نمایش خانگی به بدنه هنر یاری می نماید، بازیگران عظیمی را به سینما معرفی نموده است و بازیگران نامدار کمتری در این سریال ها بازی می نمایند. با این وجود، در ایران بازیگران سریال های نمایش خانگی همان ستاره های سینما هستند. علاوه بر این از لحاظ محتوا هم، محتوای این سریال ها اصلاً خوب نیست و در چنین شرایطی معتقدم که ما اصلاً چیزی را فراوری نمی کنیم، بلکه فقط عرضه نماینده هستیم.

این هنرمند تئاتر با بیان این که آثار هنری در کشور ما فاقد تفکر و هدف است، توضیح داد: مشکل عظیم سیستم هنری ما در همه بخش های هنر، این است که عرضه کردن ما بیشتر از فراوری کردن ما است؛ چراکه سرمایه گذار باید عرضه کند تا زنده بماند و این هنر نیست. در چنین شرایطی می توان گفت که ما توجه به شرایط جامعه و فراوری محتوای هدفمند را اصلاً در هنر مشاهده نمی کنیم و همه آثار فقط هیجان کاذبی است که هنرمند به دنبال کسب درآمد از آن است.

وی با انتقاد از شعار در خانه بمانید تا زنده بمانید، اظهار کرد: در همه کشورهای جهان کرونا مدیریت شده است، اما در ایران تا حرف از مدیریت می زنیم این طور تصور می شود که انتظار حمایت اقتصادی داریم. با این حال مشکل اصلی ما، زیرساخت ها و بسترهای کاری است که برای ارائه هنرمان احتیاج داریم.

رضایی ضمن اشاره به استقبال خوب مخاطبان از نمایش کشته شده، اضافه نمود: ما در یک سالن با ظرفیت 107 نفر، اجازه داشتیم که در مدت 31 شب اجرا، هرشب 54 بلیط بفروشیم تا پروتکل های بهداشتی رعایت شود. در چنین شرایطی با وجود این که این نمایش با بازیگران کم و بسیار ساده روی صحنه رفت با استقبال خوبی روبرو شد که برای من قابل پیش بینی نبود.

وی با اشاره به این که کرونا هنوز هم خیلی جدی و ترسناک است، گفت: این نمایش را من قبل از کرونا آماده نموده بودم و داستان آن بر اساس معضل اجتماعی مزاحمت های خیابانی برای دختران و زنان نوشته شده است که در همه جای جهان وجود دارد و فقط مختص به ایران نیست. با این حال نمی توانیم بگوییم نباید این معضل وجود داشته باشد، بلکه باید تحلیل کنیم تا ببینیم این ناهنجاری به چه دلیلی ایجاد شده است.

این کارگردان تئاتر اضافه نمود: در تمام جهان وقتی یک سری از بسترها حذف می شود، بسترهای دیگری جایگزین می شوند. به عنوان مثال اگر در حال حاضر امکان اجرای تئاتر وجود ندارد، می توانیم تئاتر خیابانی را جایگزین کنیم. با این وجود، اما تئاتر خیابانی در کشور ما جدی گرفته نشده است و در مشهد هم فقط در روزهای آخر اسفند یک جشنواره تئاتر خیابانی اجرا می شد که آن هم با استانداردهای تئاتر خیابانی فاصله زیادی داشت.

وی ضمن اشاره به اجرای خیابانی پیروز نمایش در انتظار گودو در باغ کتاب تهران، اعلام کرد: من کارگردان می توانم یک نمایش خیابانی را با بهترین کیفیت فراوری کنم، اما امکانات و بستر این اتفاق برای ما مهیا نیست. با این حال سال جاری می توانستیم به سمت بسترهای دیگر حرکت کنیم و من هنرمند آمادگی آن را داشتم، اما سوال این جاست که چرا این اتفاق رخ نداد؟ و پاسخ این سوال به همان فقدان مدیریت صحیح باز می شود.

رضایی با بیان این که باید کاگروه هایی از جوانان هنرمند فعال در سطح کشور برای مشورت دهی به سیاست گذاران هنر وجود داشته باشد، گفت: به عنوان مثال در بخش تئاتر، مدیر انجمن هنرهای نمایشی خراسان باید دارای دو ویژگی باشد، اول این که از بدنه تئاتر برخاسته باشد و دوم این که مدیریت بلد باشد، اما متأسفانه افرادی که برای تئاتر تصمیم گیری می نمایند در بدنه اقتصادی تئاتر حضور ندارند و مسائل گروه ها را درک نمی نمایند.

وی ادامه داد: در همین موضوع انتخاب رئیس انجمن هنرهای نمایشی استان خراسان حدود 40 گروه تئاتری ثبت شده، در انتخابات انجمن حق رأی دارند، اما نکته جالب اینجاست که این 40 گروه در پنج سال گذشته اصلاً تئاتری روی صحنه نبرده اند و معین نیست چرا افرادی که در 10 سال گذشته فقط در یک نمایش حضور داشته اند، باید حق رأی و تصمیم گیری داشته باشند؟ این اصلاً عادلانه نیست و نتیجه چنین انتخاباتی کاملاً جهت دار و اشتباه خواهد بود.

این هنرمند تئاتر اعلام کرد: پیشنهاد می کنم در وزارت ارشاد و انجمن هنرهای نمایشی، یا هر ارگان دیگری که برای تئاتر سیاست گذاری می نماید، افرادی از بدنه اقتصادی فعلی تئاتر حضور داشته باشند تا دغدغه هنرمندان را درک نموده و تصمیم های مناسبی بگیرند.